လူတိနန္႔ဝီးကြာနိန္ေရ ေတာနက္ၾကီးထဲမွာ လမ္းစတိေပ်ာက္ဆံုးနိန္ေရ ခရီးလားလူတေယာက္။
လမ္းစကို ရႏိုးႏိုးနန္႔ ေမွ်ာ္႐ွာကိုးပနာ ၾကိဳးစားလို႔ ခရီးႏွင္နိန္ေရ။
မေမွ်ာ္လင္းပဲနန္႔ ႐ုတ္တရက္မွာ ေမွ်ာ္လင္းခ်က္ ေရာင္ၿခည္တခုၿဖစ္ေတ အလင္းေရာင္ကို ရခေရ။
ခရီးလားနိန္ေရလူ၏ရင္မွာ ဝမ္းသာအားရစြာနန္႔ ယင္းေရာင္ၿခည္ေခ်ကို ေမွ်ာ္ကိုးယင္း ဘဝခရီးရထားကို
ဆက္လက္ေလွ်ာက္နိန္တုန္းမွာ ေရာင္ၿခည္တိကို င/မိုက္သားတိမ္တိကဖံုး အေမွာင္အတိအုံးနိန္ေရ။
အေမွာင္တိဖံုးနိန္ေရ ေတာင္အုပ္ထဲမွာ ဇာပိုင္ဆက္လို႔ ခရီးေလွ်ာက္ရဖို႔လဲ။ ငါေလွ်ာက္ခေရလမ္းတိ
အေမွာင္တိထဲမွာခ်ည္းလား။ ငါမွန္းထားေရပန္းတိုင္က ငါနန္႔ရာမဆိုင္လို႔လား။ ငါ၏ၾကိဳးစားၿခင္းတိ
အ႐ႈံးတိခ်ည္းယာလား။ ငါ့ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္ၿခင္းတိဆိုစြာက အ႐ႈံးတိခ်ည္းရာယာလား။
အို! ဘေဇာင္ပိုင္ေခ်ာင္ၿဖစ္ၿဖစ္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေရ ေလာကဓံၾကိဳးဝုိင္းထဲမွာ ယင္းဆံုး႐ႈံးၿခင္းဆိုေရ
စကားလံုးတိကိုအလဲထိုးပနာ သရဖူကိုေဆာင္းႏိုင္ေရ Winner တစ္ေယာက္ၿဖစ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ခါ
ငါ ဆက္လက္ၾကိဳးရဖို႔။ ငါ 'Never Never Never Give up!'
...................
3.6.2008
No comments:
Post a Comment
ေဒစာတိုပီစေခ်ကိုဖတ္ၿပီးေက သင့္အျမင္ကို႐ြီးထားခပါႏွ